Check, check, dubbel check.

19 juli 2019 - Dunhuang, China

Vanaf de 48ste berg in Kirgistan was het nog een keer rechtsaf en toen nog dlie kilometel lechtdool en toen China, en wel in de provincie Xin Jiang. Ook wel het land van de Oeigoeren. Nou wil het feit dat die Oeigoeren een paar jaar geleden wat wrevel kregen met de bobo’s in Beijing. Ze voelden zich een beetje beknot in de uitingen van hun cultuur en religie, die van oudsher diep geworteld ligt in Turkije. M.a.w. ze mochten hun zoontjes niet langer Mohammed noemen en geen kebab meer eten. De Oeigoeren hebben toen de babi pangang uit protest de ban in gedaan, hier en daar een demonstratie op touw gezet, wat rook- en andere bommen tot ontploffing gebracht, en toen was het geduld van de opvolgers van Mao helemaal op.

Tussen de 1 1/2 en 2 miljoen Oeigoeren verblijven tot op de dag van vandaag in heropvoedingskampen. De lege plekken die zij achterlieten zijn opgevuld met Han chinezen, een provincie die gereorganiseerd moest worden, en van al die flauwe kul hebben wij, een week de spreekwoordelijke “vruchten” geplukt. 

Het verlaten van Kirgistan kostte met 14 personen welgeteld 2 minuten, de chinese procedures aan de grens inclusief de ontelbare politie controles “slechts” 8 uur. Echt niet te geloven hoe vaak onze paspoorten gecontroleerd zijn, de koffers door de security scan zijn gegaan, de rugzakken zijn leeggehaald, de koffers binnenste buiten zijn gedraaid, de telefoons, I-Pads en tablets door “kleine pieleménkes” zijn meegenomen en als dat dan geklaard was mochten we achteraan aansluiten, en begon het hele circus weer opnieuw. Volgens onze reisleider was dit China en moest je vooral blijven lachen. Helaas was dit wijze besluit van hem aan mij niet besteed. Ik zal jullie besparen waar ik de staatsmongolen, achterlijke papegaaien etc. verder voor uit heb gemaakt.

Maar goed, je stapt dan uit bij je hotel en denkt, maak je verder niet meer druk, we hebben het gehad. Dus niet, we hebben de sjineesjes volledig onderschat. Bij het hotel, wederom de koffers, rugzakken, fotocamera, zak met druiven, pruimen en bananen door de scan, wij gefouilleerd en dan ben je op je hotelkamer. Even lekker opfrissen en dan wat eten, of te wel effe een sjineesje prikken !! Dat kan, maar wel van te voren handtas door de scan, fototoestel door de scan, zelf door de scan. Om helemaal suf van te worden. En zo is ons dat vergaan in de steden Kashgar, Daheyan en Turpan. Overal, maar dan ook overal worden jij en je bagage, handtas, boodschappentas en andere tassen door de scan gehaald. En bij elke scan staat minstens een politieagent/ beveiliger, en dat dan los van de hoeveelheid politie en “stille willies” die je op straat ziet. We hebben het idee dat minstens 1/3 van de beroepsbevolking werkzaam is bij de politie.

Is er dan helemaal niets goed in de provincie Xin Jiang ? Absoluut wel, meer dan met ons zelf leren we medelijden te krijgen met de Oeigoeren. Zij ondergaan dagelijks het ritueel van controles. Of ze nou naar de snackbar gaan, de groenteboer, de supermarkt of de keukenboer, overal worden zij met waanzin geconfronteerd, die wij na een week helemaal zat zijn. Verder zijn de Chinezen vriendelijk, zwaaien ze naar ons en blijven ze lachen (er zijn ook mensen die zeggen dat dat door de spleetogen komt, maar ja, ze zeggen zo veel). Kashgar is een prachtige stad en zeker the Old City met zijn snuisterijen winkeltjes, theehuizen, prachtige steegjes en lekkere restaurantjes. Kashgar is ook, samen met Samarkand een absoluut knooppunt in de zijderoute. Het eten is er voortreffelijk en een meer dan avondvullend programma. Cultuur, historie en natuur zijn er prachtig.

Toch nog even een minpunt. Rijden we, na 54 dagen zon en droogte, met een trein zo’n 1.200 km door de Gobi woestijn, of te wel de grootste woestijn ter wereld, regent met het daar toch een partij ! Een buitje kan er geen kwaad zullen we maar zeggen. De stad die we aan de rand van die Gobi woestijn aandoen is Turpan. De regio wordt ook wel de “oven van China” genoemd. Ook wij genieten hier temperaturen van elke dag 40o +. Maar we zijn er inmiddels aan gewend, evenals de inwoners. Die hebben er alles aan gedaan om de hoge temperaturen het hoofd te bieden. Zo ligt er een enorm winkelcentrum/stratencomplex onder de grond en ligt het openbare leven tussen 13.00 en 17.00 uur plat (net als wij).

En dan, na een week verlaat je de provincie Xin Jiang en raak je volledig ontredderd. Weg controles, weg security scans, weg fouilleren, weg paspoort controles, weg alles ! Welkom in Dunhuang. Een trendy stad met prachtige winkels, een levendige food & night market, musea en wat opvalt, minstens zo schoon en clean als Singapore. En ook dat is dus China.

Nog even het volgende. Vanuit Kirgistan had ik beloofd foto’s toe te sturen van de prachtige natuur aldaar. Heb ik gedaan, ze zijn onderweg, maar sinds onze aankomst in China ontvangen we geen mails meer, slechts af en toe een app, fuctioneert internet niet meer, kortom, de politiestaat doet zijn uiterste best om ons op de digitale snelweg het leven zeer zuur te maken. Zelfs de VPN app’s helpen niet om er doorheen te komen. Jammer, want ook eventuele reacties van jullie kant bereiken ons niet meer. Het is wat het is, maar blijf vooral reageren. Bij onze tussenlanding in Dubai volgende week zondag zullen de telefoons en I-Pads wel “exploderen” ! Hebben we daarna wat te lezen op weg naar Amsterdam, en krijgen jullie de foto’s van Kirgistan ook binnen.

Morgen gaan we weer verder naar Jiayuguan en vervolgens naar Xi’an en tenslotte Beijng. Tjuu het begint op te schieten. 

Greetz Rob en Yvonne.

Foto’s

7 Reacties

  1. Milou:
    19 juli 2019
    Hahaha Rob, ik kan me een levendige voorstelling maken van jouw gemoedstoestand aan die chinese grenscontrole. Daar zal geen woord Chinees bij hebben gezeten ;)
    Geniet nog van jullie laatste week! Xx
  2. Johnny:
    19 juli 2019
    Heb met jullie te doen! Weer een gaaf verslag! Sjoon òm te laeze! Ongertösse is Yvon weer jäörig gewaes en bön ich( vanaaf 1 aug) PENSIONADO!
    Van 25/6 toet 11/8 in Fr, danao zeen veer òs gauw òm te gOn chinezen!
    John&Marion
    /
  3. Jenny meijer:
    19 juli 2019
    Wat een verhaal weer.
    Kan me voorstellen dat je van al die controles knetter gefrustreerd raakt.
    Geduld is ook niet mijn sterkste karakter eigenschap🤪
    Bij deze ook nog de hartelijke felicitaties veur Yvonne😘
  4. Tass:
    19 juli 2019
    That's what happens when you travel, lots of crazy stories to tell! I'm loving your photos
  5. Nina:
    19 juli 2019
    Weer genoten, hoe jullie hebben “ moeten afzien” ...... 🤓😓
  6. Theo Willemsen:
    19 juli 2019
    Arme Oeigoeren. Proficiat Yvonne. Hoe zit het met mijn paarden?
  7. Rob Vossen:
    20 juli 2019
    Heb ze inmiddels op transport gezet naar Beijng. Vandaar gaan ze met een vrachtboot naar Remunj Centrum. Als alles goed gaat worden ze afgeleverd bij de Tramhalte op 31 juli !