Bye, bye Iran

Zo, vandaag de laatste dag in Iran. Jullie allemaal hardstikke bedankt dat jullie oom Donald tot nu toe rustig hebben weten te houden. We begrijpen net dat het Iraanse luchtruim voor de burgerluchtvaart wordt gesloten, dus misschien maar goed dat we morgen Iran inruilen voor Turkmenistan. 

Maar toch...............met een beetje pijn in ons hart nemen we afscheid van Iran. We hebben hier 17 dagen aan een stuk genoten. Wat is het een prachtig land, wat een rijke historie, wat een natuur, wat een cultuur, maar bovenal, wat een ontzettend lieve mensen. De afgelopen dagen was behoorlijk afzien. Yazd en Tabas zijn woestijnsteden waar de temperaturen van 40o+ je behoorlijk afmatten.(gelukkig koelde het ‘s avonds af naar 36o🥵🥵🥵) Maar ondanks dat was het bijzonder om dit mee te maken. Overdag geen mens op straat, en         ‘s avonds begint men te leven. In de bazaars is het een drukte van jewelste en in de parken wordt volop genoten van een picknick. De binnenstad is een waar doolhof van steegjes en straatjes met van leem opgetrokken huisjes. Het is net of je er in een filmset loopt van Laurence of Arabia. Overal kleine binnenplaatsjes met koffietentjes, prachtige hostels, hotelletjes en restaurantjes. Het een nog verrassender als het ander.

onze laatste halte vandaag is Mashad, een Heilige Stad. Hier ligt de achtste Imam Reza begraven. Een bedevaartsoord, zeg maar het Lourdes van Iran. Op de kop af 1201 jaar geleden is imam Reza, met vergiftigde druiven, door de Khalief van Bagdad uit jaloezie om het leven gebracht. Dat schijnt zich in Tasjkent te hebben afgespeeld, waarna de Imam Reza in Mashad is begraven. Zijn schrijn staat nu op een immens complex, met moskeeën, musea, een theologische universiteit, begraafplaats, ontvangstruimtes etc. Maar liefst 27 miljoen pelgrims van over de hele wereld bezoeken jaarlijks deze plek, om er te bidden, verlichting te zoeken, vergeving of raad aan Reza te vragen, en ga maar zo door. Je ziet dan ook dat Iran het land van de martelaren is. Geen mens die Reza heeft gekend, maar het ziet er uit of de goede man gisteren is gestorven. Huilende mensen, krijsende mensen, families die nog even met een overledene bij Reza langs gaan, kortom emotie alom. Hetzelfde geld tot op de dag van vandaag voor de overledenen in de Iran - Irak oorlog van 1980 - 1988. In elke stad, elk dorp, elk gehucht hangen aan lantaarnpalen grote foto’s van stads/dorpsgenoten die in deze oorlog om het leven kwamen. 

Was dan echt alles goed in Iran. Nee, de politiek is hier zo fout als het maar zijn kan. Zolang als godsdienst en staat hier niet gescheiden worden, zal dat ook nog wel zo blijven. Alles wordt hier opgehangen aan de Islam en ze vertikken het om handreikingen te doen naar alles en iedereen buiten de Islam. Corruptie is eveneens een geweldig probleem. Politie, leger en alles en iedereen in overheidsdienst of religieuze functie heeft volop de gelegenheid zich ten koste van de gewone man te verrijken. Voor ons staat vast dat dit vroeg of laat een keer falikant fout gaat. Niet voor niets hoor je veel ouderen zeggen, “ten tijde van de Sjah was het zo slecht nog niet”, en ook dat was geen lieverdje. 

Boven alles zijn we toch erg blij dat we dit prachtige land een klein beetje hebben mogen beleven. We hebben genoten en zullen nog lang terudenken aan al die hartelijke mensen. Morgen in alle vroegte gaan we naar Turkmenistan. Ook zo’n land wat al sinds de val van de Sowjet Unie bestuurd wordt door een stel clowns. Maar dat is iets voor de volgende story.

So far so good, greetz Rob en Yvonne.