Iran, nothing is allowed, everything is possible !

10 juni 2019 - Kashan, Iran

Bij het naderen van de Iraanse grens verandert het landschap meteen. Verdwenen zijn de groene hellingen en bergen van Armenië, daarvoor in de plaats bergen zonder enige begroeing. Ook de aangename Armeense temperatuur moeten we per direct vaarwel zeggen. Het meest voelbaar is dat, als je de Armeense douane passeert, en vervolgens ruim 1 km bij een temperatuur van 32o met koffer en rugzak, mag lopen naar de Iraanse douane. Voor Yvonne geldt op dat moment ook nog, “een slimme meid is op haar hoofddoek voorbereid. Voor de heren is er ook een wettelijke regel, namelijk, “al maken de temperaturen van 32o je nog zo blij, een lange broek die hoort erbij”. Feitelijk gaat de douane procedure redelijk snel, ware het niet dat er bij een van onze groepsleden iets mis is met het paspoort. Onze nieuwe Iraanse gids kan meteen vol aan de bak en 1 uur later is alles opgelost. De activiteit die dan volgt is bij het eerste het beste plein waar we aankomen, geld wisselen. Door de Amerikaanse boycot kunnen we er niet pinnen en ook met een credit card betalen is niet mogelijk. En dan meteen hoe is het mogelijk ! De officiële koers bij de bank is Rial 50.000 voor 1 euro. Echter bij de talloze exchange offices is de koers Rial 150.000 voor 1 euro. De politie staat er bij en houd je de deur open bij het wisselkantoor. 

De eerste stad die we aan doen is Tabriz, en meteen vallen we vol met onze neus in het suikerbieten feest. Iedereen is op zijn best gekleed, de mensen zijn vrolijk en wat hoort er bij het bieten feest..............een picknick. Ongelooflijk, maar er is geen stukje groen onbezet, geen parkeerplek voor een auto te vinden. Overal zitten mensen te picknicken. Zelfs op een stuk groen midden op de rotonde. En dan zijn er op de wegen nog duizenden auto’s aan het zoeken naar een picknick plek. Ook onze bus is gedwongen stapvoets in de stroom auto’s mee te hobbelen, waardoor we pas om 19.30 uur ons hotel in Tabriz bereiken. We gaan meteen de stad in om ergens iets te gaan eten, maar dat “even” is makkelijker gezegd dan gedaan. We heten door zowat iedereen welkom geheten in Iran, in de paar woorden engels die deze en gene spreekt wordt gevraagd waar we vandaan komen, wat we van Iran vinden, waar we overal naar toe gaan, hoe lang we blijven en ga zo maar door. Een student psychologie weet ons uiteindelijk te ontzetten en brengt ons naar restaurant Emerat. Als we aan tafel zitten, is het eerste wat hij tegen de dames zegt, doe die hoofddoek maar af, want dat hoeft hier niet. Een stel wat tegenover ons zit wil weten of we ook in Isfahan komen. Als mijn antwoord ja is, worden we meteen uitgenodigd om bij hun thuis te komen eten. De vraag die vervolgens daarop volgt is, en wat willen jullie drinken bij het eten, bier, wodka, whiskey, wijn..........hoezo geen alcohol in Iran. 

Dus, “nothing is allowed, everything is possible”. We hebben inmiddels 6 prachtige dagen in Iran erop zitten, en hebben inmiddels de steden Tabriz, Takab, Sanandaj en Hamadan bezocht. Het meest verrassend tot nu toe was de in Iraans Koerdistan gelegen stad Sanandaj. Iraniërs zijn allemaal zeer vriendelijk, oprecht hartelijk, schudden je spontaan een hand, stoppen hun auto op een rotonde en nodigen je uit om te komen eten, maar in Sanandaj was alles nog een graad erger. Kortom, van die as van het kwaad van ene Trump is hier niks, maar dan ook helemaal niks te merken. Waarschijnlijk zijn de Khomeini’s, Khamenei’s en Rafsanjani’s geen haar beter dan Trump, Poetin en nog wat van die cowboys, maar laat ze dat niet uitvechten over de hoofden van al deze lieve mensen. Want hun kritiek op de ayatollah’s steken ze hier niet onder stoelen of banken. Want de meeste Iraanse vrouwen haten de hoofddoek inmiddels net zo als de dames in onze groep. Jongeren zeggen openlijk dat ze op korte termijn hopen te kunnen emigreren naar Canada of Europa. (niet naar de USA dus). Mensen zien geen toekomst in het huidige Iran, hebben geen zekerheid, en een conflict met de USA is een continue dreiging die ze een gevoel van onveiligheid geeft. Dat laatste geldt zeker niet voor ons, we hebben ons zelden in een land zo veilig gevoeld als hier.

Tot slot nog even iets over het prijspeil in Iran. Een liter diesel € 0,01, een liter benzine € 0,03 (sorry Tim, maar ik heb voor die jerrycan van 50 ltr die jij zo graag wou hebben € 30,00 betaald). Een 2 persoonskamer in een prima 4 sterrenhotel met ontbijt € 20,00. Een maaltijd, bijv. een kebab van lam, rund- of kip met rijst, salade, en drankje € 3,00. Een kopje koffie        € 0,15, een blikje cola € 0,20, een taxirit van 5 á 7 km € 0,66, een entreekaartje voor een museum € 0,50, een busrit door de hele stad € 0,10.  Kortom, wil je hier € 100,00 opmaken, moet je heel gek gaan doen.

Zo, ik ga het hierbij laten, de foto’s komen in de loop van de avond, het is tijd om een hapje te gaan eten. Let vooral op de foto’s die gemaakt zijn in de Heilige Stad Qom. Hier moest ook Yvonne eraan geloven en moest ze een chador aan 🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣

Greetz en tot over een paar dagen,

Rob en Yvonne.

Foto’s

8 Reacties

  1. Annemiek Kersten:
    11 juni 2019
    Super!
    Wat een beleving !
    Ga zo door!
    Leuk om jullie te volgen.
    Al benieuwd naar de volgende story ! 😘
  2. Chris:
    11 juni 2019
    Fascinerend!
    Zo fijn om vanachter de pc "mee te reizen" met jullie!
  3. Henny en Wim:
    11 juni 2019
    Wat genieten we van jullie belevenissen,Geweldig!!!!En Yvonne is nog steeds fotogeniek!
    Veel lieve groetjes
  4. Tessa:
    11 juni 2019
    Yvonne, jou staat ook alles 😉
  5. Jenny meijer:
    11 juni 2019
    Wat een belevenis alweer.
    We kijken uit naar het volgende verslag.
    P.s Yvonne die hoofddoek stond je, dat is zeker😉
  6. Tiny Tegels:
    11 juni 2019
    Mooi verslag en mooie foto's. Staat je goed die hoofddoek. Ze zoeken nog leerkrachten voor de Islamitsche school in Roermond.
  7. Theo Willemsen:
    12 juni 2019
    Prachtig land zo te zien. En de ayatollahs doen het geweldig.
  8. Tiny:
    12 juni 2019
    Wat een fascinerend land is Iran! Ben benieuwd wat jullie van Isfahan vinden.